Krótka historia przypadku Małgorzaty Dawidek-Gryglickiej to hipertekst w przestrzeni. Ten pionierski projekt, zarówno w stosunku do polskich hipertekstów cyfrowych, jak i przedsięwzięć z obszaru liberatury, powstał na przełomie roku 1997/98 i zaprezentowany został na ASP w Poznaniu. Krótka historia przypadku opowiada o konsekwencjach pewnego przypadkowego spotkania. Główny bohater (B.) jadąc autobusem zauważa w oknie autobusu jadącego w przeciwnym kierunku kobietę, z którą był kiedyś związany. W tym momencie opowieść rozgałęzia się w trzech kierunkach i toczy na ponad stu rozmieszczonych w przestrzeni i połączonych ze sobą sznurkami kartkach. Autorka pisze:

W trzech możliwych wariantach historii biorą udział również inne postacie, które zależnie od akcji pojawiają się w różnych momentach, różnie zachowują i na inny sposób pośrednio, lub bezpośrednio wpływają na zachowania samego bohatera [...] Każda z leksji opowiada o pojedynczej sytuacji – np. B. przechodzi przez bramę kamienicy, czeka na podjeździe, przygotowuje posiłek, wykonuje telefon, biegnie po ulicy, spędza dzień w biurze projektowym etc…[...] Czytelnik, by poznać dalszą część historii jest zmuszony do ruchu, do ciągłego przechodzenia z jednej do innej części galerii, pochylania się w chwili, kiedy robi to bohater, lub wyglądania przez okno razem z nim.

Fragmenty tekstu znajdują się na ścianach, drzwiach, podłodze, a nawigacja pomiędzy nimi przypomina przeprawę przez gęsty labirynt. Jak to wygląda w praktyce ilustruje zamieszczone powyżej zdjęcie z otwarcia wystawy. Fabularną przestrzeń Krótkiej historii przemierzają tu Katarzyna Bazarnik, Zenon Fajfer i Łukasz Podgórni. Spajające całość linki, używając terminologii hipertekstowej, to nie osadzone na tekście łącza główne. Mariusz Pisarski pisze o nich:

[sznurki i żyłki] niczym nić Ariadny prowadzą czytelnika od jednego segmentu opowieści do kolejnego. Nasza Ariadna to dużo młodsza siostra swej antycznej poprzedniczki, żyjąca w bardziej złożonych czasach. Zacierając dawniejsze granice pomiędzy rzeczą a jej obrazem, tworzywem a produktem, czytelnikiem a odbiorcą, czasy te domagają się innego niż jednokierunkowy labiryntu oraz innego przewodnika niż ten, który prowadzi nas za rękę w określonym, jedynie słusznym kierunku.

Inspiracją dla artystki była instalacja Stanisława Dróżdża Między z 1977 roku.