Książka - kłącze czy też powieść - kłącze to złożone z nie heterogenicznych elementówdzieło pozbawione klasycznych ram delimitacyjnych, o otwartej, nielinearnej strukturze, której wielorakie składniki podlegają procesowi deterytorializacji, przez co w wielu punktach takiego utworu lektura może się zakończyć lub rozpocząć od nowa.

Gilles Deleuze i Gauttari mówiąc o mapie i nanoszeniu na nią punktów kłącza, nawiązują do Umberta Eco, dla którego mapa to najlepsza ilustracja Encyklopedii i jej rizomatycznej struktury:

Kłącze nie rozpoczyna się ani nie kończy, jest zawsze w otoczeniu(...), pomiędzy rzeczami. Drzewo jest filiacją, ale kłącze jest aliansem. Drzewo narzuca czasownik "być", zaś kłącze ma jakio pasmo koniunkcję "i...i...i...i". Tworzenie czystej tablicy, wyjście czy powrót do zera, poszukiwanie początku czy fundamentu zakłada fałszywą kocepcje podróży czy ruchu.

Kłącze nie jest też czymś danym. Powstaje ono pomiędzy rzeczami, w trakcie lektury, jest ruchome, nomadyczne. Jak dodaje Barthes - książka taka nie jest produktem, lecz tworzywem. Odbiorca nie jest tu tylko twórcą w takim pojęciu, jak rozumiał to Ingarden - przez czynność wypełniania miejsc niedookreślonych, czytelnik staje się twórcą. I to nawet nie wtedy, gdy coś dopisuje do tekstu. Jest twórcą już wtedy, gdy wybiera fragmenty tekstu spomiędzy wielu innych dostępnych w polu zdarzeń fragmentów.