W 1974 roku Encyklopedia Brittanica ukazała się w wydaniu nieco odmiennym od poprzednich, wydaniu, które zainteresować może każdego miłośnika nielinearnej prezentacji informacji. Na Brittanikę składały się: Propaedia i Macropaedia. Zindeksowana Propaedia odsyłała czytelników do akapitów, rozdziałów i artykułów Macropaedii. Jak zauważył jeden z czytelników tamtejszego wydania encyklopedii Brittanica - Jay David Bolter, w encyklopedii mogło na przykład brakować pojedynczego, obszernego eseju o micie stworzenia w różnych kulturach, ale czytelnik sam mógł ułożyć sobie taki esej poprzez odszukanie tematu w Propaedii i podążanie za materiałem w Macropaedii, do którego skierowały go odsyłacze Propaedii.

Wydawcy wprowadzili Propeadię, wzorowaną na "kole nauki" (ang. circle of learning) jako remedium na wpisaną w formułę słownikową alfabetyzację treści, która często prowadziło do zbyt przypadkowych materiałów. Propaedia pozwalała na układanie materiału i własnej lektury encyklopedii na własny sposób.

W efekcie Propaedia – jak pisze Bolter w Przestrzeni Pisma – zmieniała encyklopedię w hipertekst, którego części układane były przez samego czytelnika. Niestety - taka możliwość istniała tylko teoretycznie. W praktyce czytelnicy nie używali Propaedii. Pośród trzydziestu tomów Macropaedii wyglądała ona na półkach bibliotecznych jak świeży, nieużywany wolumen. Dlaczego? Nikt z czytelników nie był do tego przygotowany. Brittanica usiłowała pogwałcić to, co współczesna cywilizacja uważała za wiążąca cechę drukowanej książki: jej trwałość, niewzruszoność i linearny porządek. Brittanica próbowała stworzyć zarówno określoną sekwencję artykułów, jak i zestaw instrukcji, który pozwalałaby na przestawianie ich w różnych kolejnościach i tworzenie kombinacji. W następnym wydaniu, z lat 80., Propaedia znów zamieniła się w zwykły indeks.