Kulminacja i zakończenie, które przez autora traktowane są jako "podejrzana właściwość", w afternoon, a story nie występują w tradycyjnym wymiarze. Leksja "I want" o treści: "chcę powiedzieć, że mogłem widzieć dziś rano śmierć syna" zawiązuje fabułę w sposób, który może się rozwiązać w wielu kierunkach: w zależności od tego, jakie partie tekstu pojawiają się przed czytelnikiem w danej sesji lekturowej, zakończeń może być kilka: a) to główny bohater/narrator jest sprawcą śmierci swojego syna, b) wszystko mu się tylko wydawało c) wypadek spowodował ktoś inny. W hipertekście mamy zatem do czynienia z potencjalnie wieloma kulminacjami i zakończeniami.

Każdorazowe doświadczenie czytelnicze, pojedyncza sesja lekturowa, pozostają jednak procesem linearnym, leksje pojawiają się nam przecież jedna po drugiej. Kulminacją takiego jednorazowego odczytania może być w przypadku afternoon, a story punkt, w którym docieramy do choćby minimum informacji, której poszukuje też główny bohater (czy syn, oraz ex-żona, zginęli). Koniec lektury pojawić się może w momencie, gdy aporia zwycięży nad epifanią, gdy na horyzoncie nie pojawi się nic, co zbliży nas do rozwiązania zagadki lub gdy po prostu zmęczymy się lekturą.

Michael Joyce przypomina też swoim tekstem o długu, jaki ma do spłacenia grom przygodowym fikcja elektroniczna. W trakcie lektury możemy wiele razy trafiać w te same miejsca, poruszać się w pętli, by jak w grze, gdzie rozwiązania są niespodziewane, a czasem banalne, trafić wąskim przesmykiem na poziom powieści, na którym nigdy jeszcze nie byliśmy. Ten ruch aporii, zagubienia śladu, powtórzeń, oraz epifanii, nagłej możliwości kontynuowania lektury, właściwy jest grom komputerowyn .

Jednak w hipertekście, bardziej niż w komputerowych grach często imitujących filmy, nazywane przez Roberta Coovera ślepym zaułkiem linearnej narracji, bardziej odchodzi się od klasycznej arystotelesowskiej zasady wstępu, rozwinięcia, kulminacji i zakończenia akcji